Podobno nie tak nie boli jak zdrada. Czasem jednak jeszcze bardziej może zaboleć fakt, że umawialiśmy się z kimś, kto wymyślił aż tak idiotyczny powód swojego skoku w bok.
Piękne osobniki z pięknymi fryzurami i idealnymi sylwetkami w nowiuteńkich samochodach zaparkowanych przed wielkimi willami. Wszyscy młodzi, szczęśliwi, zdrowi i bogaci. A gdzie? A wyłącznie w reklamach.
Po raz kolejny zapraszam na kilka zaskakujących porównań różnych rzeczy do człowieka. Dziś nasi bohaterowie porównali między innymi harpię i koniczynę.
#1. Gigantyczne drzewo wyrzucone na brzeg
#2. Skały w Parku Narodowym Pinnacles
#3. Dwie osoby siedzące na wieży zegarowej Abraj Al Bait, Mekka
#4. Półka skalna znana jako „OMG, co ja zrobiłem” – Park Yosemite, USA
#5. Dorosły australijski krokodyl słonowodny obok człowieka
#6. Amorphhopallus Titanium, jeden z największych kwiatów na świecie. Kwitnie tylko przez 4 dni co 40 lat
#7. Rośliny Puja Raimondiego
#8. Łuk w Parku Narodowym Arches, Utah
#9. Rohatyniec słoniowy
#10. Dragon Eye, metamorficzna formacja skalna, która została znaleziona w kopalni kamienia w Lancashire w Anglii
#11. Wielki Kanion Kolorado
#12. Jeden z ogrodów zamku Drumlanrig w Szkocji
#13. Największa skamielina liliowca, jaką kiedykolwiek odkryto, znajduje się w Muzeum Hauffa w pobliżu Stuttgartu
#14. Największy na świecie kryształ kwarcu
#15. De Zwaan, 250-letni autentyczny holenderski wiatrak w Holland w stanie Michigan, który do dziś miele zboże
#16. Manaty
#17. Największa i najmniejsza opona Michelin
#18. Piramida Nohoch Mul, Coba, Meksyk
#19. Dzieci przed największą na świecie chatą z bali w Portland, Oregon, USA, rok 1938. Zbudowana w 1905, spłonęła w 1964 roku
#20. Testowe nadmuchiwanie satelity balonowego PAGEOS 1 (1966)
PAGEOS 1 (ang. PAssive Geodetic Earth Orbiting Satellite 1; także PAssive GEOdetic Satellite, pol. Satelita geodezyjny bierny 1) – amerykański bierny satelita geodezyjny wyniesiony w 1966 roku. Wraz z satelitą GEOS 1 stanowił część National Geodetic Satellites Program. Zadaniem należącego do NASA satelity była pomoc w dokonywaniu pomiarów geodezyjnych. PAGEOS 1 miał postać rozwijanego na orbicie balonu z tworzywa sztucznego o średnicy 30,48 m, który był pokryty cienką warstwą aluminium.
Korzystając z doświadczeń wyniesionych z budowy pasywnego eksperymentalnego satelity telekomunikacyjnego Echo 1, w Langley Research Center zbudowano satelitę mającego formę sferycznego balonu o średnicy 30,48 metra wykonanego z poliestrowej folii o grubości 0,0127 mm. Celem nadania powierzchni wysokiej zdolności refleksyjnej światła słonecznego folię pokryto aluminium fizycznie osadzonym z fazy gazowej.
W celu przetestowania nowych metod produkcyjnych zbudowano dwa prototypy PAGEOSA. Montaż konstrukcji polegał na kolejnym łączeniu ze sobą za pomocą taśmy klejącej 83 arkuszy foliowych, z których każdy miał 47,85 m długości. Całość dodatkowo łączyły dwie nakładki przyklejane na górnej i dolnej części sfery. Tuż przed zaklejeniem sfery do jej wnętrza wprowadzono w formie proszku 4,5 kg kwasu benzoesowego i 9 kg antrachinonu. Substancje te na orbicie pod wpływem działania promieni słonecznych miały sublimować, wypełnić złożonego wcześniej PAGEOSA i nadać mu docelowy kształt sfery. Następnie, w stanie gazowym, miały ulotnić się do przestrzeni kosmicznej w ciągu około 14 dni. Po tym czasie sferyczny kształt satelity wynikał jedynie ze sztywności materiału i stabilnej orbity, na której się znajdował.
Pokrycie balonu – cienka warstwa aluminium, dobrze odbijała promieniowanie słoneczne, dzięki czemu z powierzchni Ziemi obiekt był dobrze widoczny na tle gwiazd. Wykorzystanie satelity polegało na obserwacjach i fotografowaniu go z kilku stacji badawczych dokładnie w tym samym czasie. Przemieszczanie się satelity względem znanych gwiazdozbiorów pozwalało metodą triangulacji ustalać wielkości i kształty badanych obszarów Ziemi.
Misja rozpoczęła się 24 czerwca 1966 roku, kiedy rakieta Thor Agena D wyniosła z kosmodromu Vandenberg satelitę PAGEOS 1 na średnią orbitę okołoziemską, okołobiegunową (o inklinacji około 85-87°). Wystrzelony satelita otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-056A. Po znalezieniu się na docelowej orbicie nastąpiło prawidłowe rozwinięcie struktury balonu.
PAGEOS 1 przez 9 lat pomagał w prowadzonych badaniach geodezyjnych. W lipcu 1975 roku uległ częściowemu zniszczeniu, a w styczniu 1976 rozpadowi uległy pozostałe jego części. Fragmenty satelity w ciągu kolejnych lat ulegały spaleniu w górnych warstwach atmosfery. Ostatni duży fragment spłonął w atmosferze 2 września 2016 roku.
Korzystając z doświadczeń wyniesionych z budowy pasywnego eksperymentalnego satelity telekomunikacyjnego Echo 1, w Langley Research Center zbudowano satelitę mającego formę sferycznego balonu o średnicy 30,48 metra wykonanego z poliestrowej folii o grubości 0,0127 mm. Celem nadania powierzchni wysokiej zdolności refleksyjnej światła słonecznego folię pokryto aluminium fizycznie osadzonym z fazy gazowej.
W celu przetestowania nowych metod produkcyjnych zbudowano dwa prototypy PAGEOSA. Montaż konstrukcji polegał na kolejnym łączeniu ze sobą za pomocą taśmy klejącej 83 arkuszy foliowych, z których każdy miał 47,85 m długości. Całość dodatkowo łączyły dwie nakładki przyklejane na górnej i dolnej części sfery. Tuż przed zaklejeniem sfery do jej wnętrza wprowadzono w formie proszku 4,5 kg kwasu benzoesowego i 9 kg antrachinonu. Substancje te na orbicie pod wpływem działania promieni słonecznych miały sublimować, wypełnić złożonego wcześniej PAGEOSA i nadać mu docelowy kształt sfery. Następnie, w stanie gazowym, miały ulotnić się do przestrzeni kosmicznej w ciągu około 14 dni. Po tym czasie sferyczny kształt satelity wynikał jedynie ze sztywności materiału i stabilnej orbity, na której się znajdował.
Pokrycie balonu – cienka warstwa aluminium, dobrze odbijała promieniowanie słoneczne, dzięki czemu z powierzchni Ziemi obiekt był dobrze widoczny na tle gwiazd. Wykorzystanie satelity polegało na obserwacjach i fotografowaniu go z kilku stacji badawczych dokładnie w tym samym czasie. Przemieszczanie się satelity względem znanych gwiazdozbiorów pozwalało metodą triangulacji ustalać wielkości i kształty badanych obszarów Ziemi.
Misja rozpoczęła się 24 czerwca 1966 roku, kiedy rakieta Thor Agena D wyniosła z kosmodromu Vandenberg satelitę PAGEOS 1 na średnią orbitę okołoziemską, okołobiegunową (o inklinacji około 85-87°). Wystrzelony satelita otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-056A. Po znalezieniu się na docelowej orbicie nastąpiło prawidłowe rozwinięcie struktury balonu.
PAGEOS 1 przez 9 lat pomagał w prowadzonych badaniach geodezyjnych. W lipcu 1975 roku uległ częściowemu zniszczeniu, a w styczniu 1976 rozpadowi uległy pozostałe jego części. Fragmenty satelity w ciągu kolejnych lat ulegały spaleniu w górnych warstwach atmosfery. Ostatni duży fragment spłonął w atmosferze 2 września 2016 roku.
#21. Ekranoplan porzucony u wybrzeży Dagestanu w Rosji
#22. Aparat do fotografii lotniczej używany podczas II wojny światowej
#23. Harpia
#24. Bełtwa festonowa
#25. Klucz imbusowy 32 mm, jego waga to 3 kg
#26. Niemiecki sterowiec pasażerski LZ 129 Hindenburg
#27. Największa czterolistna koniczyna, jaką kiedykolwiek znalazłem
#28. Ogromna jaskinia
#29. Wieża Eiffla jest dużo większa niż myślisz
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą