Patrz!

Poszukuję cyfrowej lustrzanki, żeby się co nieco nauczyć, "za młodu" jakoś nie było okazji, a teraz fakt, że można cyfrowo zdecydowanie sprzyja początkującym. W związku z tym czytam to i owo na ten temat, rozglądam się też wokół i widzę. Ludzi, którzy nie mają pojęcia o fotografii i mieć nigdy nie będą, bo żeby coś zgłębić trzeba być wytrwałym, mieć w sobie chęć do nauki itd. Ale wszyscy ludzie muszą mieć lustrzankę. Nie zwykły aparat kompaktowy, którego funkcji i tak nawet w połowie nie wykorzystają, ale właśnie lustrzankę, która jest taka modna i naj naj naj. A później cudo leży w szafie i się kurzy, zabierane jest na imprezy, wycieczki w wielkiej profesjonalnej torbie. A zdjęcia robione w trybie automatycznym. Moda jest modą jednak. Najgorzej jest jednak kiedy mówią o rzeczach, o których nie mają pojęcia, coś wciąż udają - przed sobą, czy innymi?

Dzisiaj siedząc w pracy (gwoli wyjaśnienia - w schronisku dla bezdomnych zwierząt), miałam rzadką chwilę towarzyskiego przebudzenia, co zostało mi wynagrodzone pokazaniem jednego z zeszytów biurowych, który nosi tytuł "Powody oddania psa". Kiedy go czytałam, po raz kolejny doszłam do wniosku, że to miejsce jest czasem tak absurdalne, wręcz nierealne, że zasługuje na to, żeby opisać je kiedyś (nie)pięknie w książce. Póki co zamieszczam kilka cytatów z zeszytu (z życia wzięte, przez pracowników usłyszane):

- Pies gryzie dziadka
- Żona ma 40 kg, a ja wyjeżdżam za granicę
- Jest za silny
- Zachowuje się niestosownie - wywleka kości na dywan i tam je zjada
- Jest stary i robi pod siebie (czy pani wolałaby oddać swoich starych rodziców do przytułku czy zabić?)

Tyle zapamiętałam, muszę to przepisać. Jak widać z najbardziej dramatycznych miejsc, rzeczy, można (a nawet trzeba czasem) zrobić komedię.

Jesteś młody, mówisz sobie - nie będę powtarzać błędów rodziców. Mówisz - nie będę kłócić się o kasę jak tata, mama, ale dokładnie to robisz, ze strachu że jej zabraknie i będziesz musiał walczyć. Więc walczysz już teraz. Myślisz - nie będę się kłócić z ukochaną osobą, przeklinać, wyzywać, dorastałeś w takim piekle, znasz to od podszewki. Chwilę później patrzysz na siebie z boku kiedy drzesz się w niebogłosy. Taki już jesteś nerwowy, wychowywałeś się w nerwowej atmosfrze przecież. Krok po kroku kopiujesz zachowania, poddajesz się temu co tkwi z twojej podświadomości. Albo występując przeciw temu, w czym się wychowałeś, chcesz na siłę robić coś inaczej, a wychodzi ci to jeszcze gorzej, bo nie jesteś w tym sobą, energię koncentrujesz na przeszłości, na robieniu czegoś na przekór, zamiast po prostu tworzyć.
Człowiek jest pełen paradoksów, kluczem do tego żeby chociaż trochę to przeskoczyć jest świadomość, poznawanie, coraz lepsze rozumienie siebie i swoich zachowań. Inaczej któregoś dnia możesz zobaczyć w lustrze kogoś, kim pogardzałeś, albo coś jeszcze ohydniejszego.

Pogoń za absurdem rozpoczęta.